Waarom je onderschat hoeveel andere mensen jou leuk vinden

We hebben allemaal de ervaring gehad om weg te lopen van een gesprek met een interessante nieuwe kennis, en ons af te vragen of de andere persoon je net zo leuk vond als jij. Al te vaak voelen we ons een beetje opgelaten en gaan we ervan uit dat we een slechte eerste indruk hebben gemaakt door te veel te praten, niet genoeg te praten of door niet uitgesproken en geestig over te komen.

Het blijkt dat je waarschijnlijk te hard voor jezelf bent.
We hebben de neiging om jezelf te onderschatten hoeveel andere mensen ons leuk vinden na een eerste gesprek.

Wat is hier aan de hand?
Gesprekken kunnen grappig zijn.
Gesprekken met nieuwe mensen kunnen lastig zijn om te navigeren. Anderen begrijpen je gevoel voor humor (of het gebrek daaraan) nog niet, en geen van jullie weten hoeveel algemene kennis je deelt.
Met als resultaat dat het gesprek een dans is waarin twee mensen naar feedback zoeken die kan helpen om de onhandigheid tussen hen te beheren.

Mensen houden zich al snel vast aan sociale normen en sociaal wenselijke versies van zichzelf. Gesprekken met meer dan twee mensen worden nog ingewikkelder.

In deze gesprekken proberen we een evenwicht te vinden tussen de 'duwende' krachten die mensen apart houden en de 'aantrekkingskracht'-krachten die hen samenbrengen. Aan de ene kant willen we de andere persoon leren kennen en we willen dat ze ons leuk vinden (de "aantrekkingskracht" -krachten), maar tegelijkertijd kunnen we bang zijn voor sociale afwijzing of voor het onthullen van te veel, wat kan resulteren in een kwetsbare positie (de "duw" -krachten).

In dergelijke gesprekken kunnen andere sociaal psychologische valkuilen zoals het "spotlight-effect" ertoe leiden dat we te zelfkritiek worden. Het spotlight-effect treedt op wanneer we overschatten in hoeverre anderen zich op ons concentreren, vooral op onze tekortkomingen. We slaan alleen op elke fysieke (in)perfectie, elke ongemakkelijke vraag en elke suffe grap - en we denken dat andere mensen zich deze dingen levendig herinneren en ons harder beoordelen dan ze feitelijk doen. Door je bewust te worden van het spotlight-effect, is het makkelijker je op je gemak te voelen in sociale situaties.

Conclusie andere mensen met wie we converseren in feite communiceren hoeveel ze ons, zowel verbaal als non-verbaal, waarderen, maar onze angst voor schaamte en onze zelfpresentatie in de weg zit - - waardoor we de signalen van anderen missen die we hopen te zien.
Een deel van een goede gesprekspartner worden, is nauwkeurig ontcijferen hoe anderen over ons denken